Once we were Kings part 10 - the one Amiga to rule them all

Από το 1987 που πρωτοκυκλοφόρησε, πάντοτε με μάγευε η διπλή φύση της Amiga 2000, η ανήκουστη για την εποχή δυνατότητα να έχεις τις δύο καλύτερες πλατφόρμες να στεγάζονται μέσα στο ένα και το αυτό μηχάνημα. Φυσικά, το κόστος της Amiga 2000 εκείνη την εποχή υπερέβαινε κατά πολύ τον προϋπολογισμό μου - όπως άλλωστε και αυτό της μικρότερης αδελφής της, της Amiga 500. Έτσι, στα τέλη του 1989 απέκτησα τελικά ένα σκέτο PC/XT συμβατό μηχάνημα και έκανα υπομονή μέχρι το 1993, οπότε και κατάφερα τελικά για πρώτη φορά να κάνω δική μου μια Amiga, και συγκεκριμένα την Amiga 500 Plus.

Όταν, μετά την έλευση της τρέχουσας χιλιετίας, αποφάσισα να πέσω με τα μούτρα στο hobby του retro computing, η πλατφόρμα της Amiga είχε σίγουρα την τιμητική της μεταξύ των επιλογών μου (δείτε και τις προηγούμενες σχετικές αναρτήσεις). Αν και πλέον η ιδέα του να έχω ένα απλό 8088 based PC μέσα σε μια Amiga 2000 δεν μου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση, παρόλα αυτά απέκτησα και δοκίμασα κάποια bridgeboards (σ.σ. οι κάρτες "PC" που έμπαιναν στην A2000), μέχρι και ένα εκ των κορυφαίων εξ αυτών, που ακούει στο όνομα Golden Gate 386sx. Περιττό να πω ότι η επεξεργαστική ισχύς κανενός bridgeboard δεν με ικανοποίησε: αν, με κάποιο μαγικό τρόπο, επέστρεφα στις αρχές των '90s, μια Amiga 2000 με έναν Intel 80386sx μέσα της ίσως να αποτελούσε την υπέρτατη κομπιουτερική ονείρωξη. Το 2010 που ασχολήθηκα εγώ δεν έφτανε καν για να τρέξω το Doom. Φαινόταν λοιπόν ότι η ιστορία "PC μέσα στην Amiga" δεν είχε ιδιαίτερο "ζουμί" και, σίγουρα, δεν είχε ιδιαίτερο νόημα, πλέον. Μέχρι που, από ένα post χαμένο μέσα στις δεκάδες χιλιάδες των posts του παλιού, αγαπημένου, amiga.org, το μάτι μου έπεσε σε τρεις μαγικές λεξούλες: "single board computer", έγραφε ένας τύπος, "αυτή είναι η απόλυτη λύση για PC μέσα στην Amiga". Και, όπως κατά κανόνα συμβαίνει στα fora όταν κάποιος αναφέρει κάτι πολύ σημαντικό, κανένας δεν του έδωσε σημασία...

Τι εστί όμως "single board computer"; Τι είναι τα SBCs; Σύμφωνα με την Wikipedia πρόκειται περί "a complete computer built on a single circuit board, with microprocessor(s), memory, input/output (I/O) and other features required of a functional computer". Με λίγο ψάξιμο στην ebay διαπίστωσα ότι υπήρχαν κάθε λογής (και κάθε τιμής) single board computers: χρήματα να ήθελες να ξοδέψεις και αυτά βρίσκονταν εκεί και σε περίμεναν. Κάποια μάλιστα εξ' αυτών ήταν ISA κάρτες και προορίζονταν για βιομηχανική χρήση. Ναι, ISA κάρτες, σαν κι αυτές που δέχονταν τα PCs από την εμφάνισή τους μέχρι και τα τέλη των 90s. ISA κάρτες, σαν κι αυτές που δεχόταν η Amiga 2000! "Βρε, λες;" αναρωτήθηκα...

Πριν φτάσω στον Pentium 4, πέρασα από τον Pentium III...

 

 

Αρχικά, αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου με ένα SBC που "φορούσε" έναν Pentium MMX και δεν διέθετε καν ενσωματωμένη κάρτα γραφικών, κάτι που μου είχε διαφύγει παντελώς όταν το αγόρασα. Το διαπίστωσα φυσικά μετά λύπης καμιά εικοσαριά μέρες αργότερα, όταν το πρώτο μου single board computer έφτασε στα χέρια μου. "Και τώρα, τι κάνω;", αναρωτήθηκα. Πήρα την απόφαση να κουμπώσω την κάρτα σε μια Amiga 2000 να δω τουλάχιστον τι γίνεται, αν ανάβει το μηχάνημα ή γίνεται κάποιο conflict ή οτιδήποτε άλλο. Η Amiga άναψε κανονικά, το ίδιο έδειχνε να συμβαίνει και με το SBC, καθώς δούλευε το ανεμιστηράκι του - πράγμα που σήμαινε ότι η κάρτα έπαιρνε ρεύμα από το ISA slot της Amiga. Το επόμενο λογικό βήμα ήταν να τοποθετήσω και μια ISA VGA κάρτα, να δω τι θα γίνει. Προχώρησα λοιπόν έτσι, συνέδεσα και μια οθόνη στην VGA και πάτησα τον διακόπτη της τροφοδοσίας της διχίλιαρης: 1-2 δευτερόλεπτα αργότερα η οθόνη φωτίστηκε και εμφανίστηκε η χαρακτηριστική αρχική εικόνα ενός PC, με τον έλεγχο της RAM: απ' ότι φαινόταν, είχα μέσα στην Α2000 μου έναν λειτουργικό Pentium MMX! Γουάου!

Φυσικά, και επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, δεν σταμάτησα εκεί, αλλά μάλλον από εκεί ξεκίνησα: ακολούθησαν SBCs με Pentium II & Pentium III (αυτά είχαν ενσωματωμένες κάρτες γραφικών) μέχρι που, κάποια στιγμή εντόπισα - σε λογικότατη τιμή, κάπου γύρω στα 80€ - ένα single board computer που δεχόταν Pentium 4! Εντάξει, ίσως τώρα πια, εν έτει 2021 αυτό να μην δείχνει τόσο εντυπωσιακό, αλλά μην ξεχνάτε ότι αναφερόμαστε σε μία εποχή που ο κόσμος αγόραζε PCs με Pentium 4 ως βασικά μηχανήματα για το σπίτι ή τη δουλειά του. Σα να λέμε, με σημερινά δεδομένα, ότι ήταν ένα SBC με... Intel Core i5!

Με το board αυτό λοιπόν στην κατοχή μου, έβαλα ως στόχο να φτιάξω την υπέρτατη Amiga, την Amiga που θα στέγαζε στο εσωτερικό της την μεγαλύτερη επεξεργαστική ισχύ στην ιστορία - χωρίς φυσικά να παύει ταυτόχρονα να είναι Amiga. Εννοείται πως το όλο εγχείρημα θα στεγαζόταν στο ευρύχωρο case μιας Amiga 2000, καθώς το να χωρέσουν το SBC με την γιγαντιαίων διαστάσεων ψύκτρα του Pentium 4 σε συνδυασμό με τις Zorro κάρτες που θα χρειάζονταν για να καταστήσουν την Amiga "αξιοπρεπή" ήταν απλά αδύνατο να γίνει στο περιορισμένων διαστάσεων case της A3000 ή της A4000...

Η σκέψη μου ήταν να αναβαθμίσω την Amiga 2000 με έναν σταθερό και αξιόλογο επιταχυντή, μία RTG κάρτα γραφικών και μία κάρτα δικτύου. Κατέληξα σε έναν 68030 της GVP με 16MB Fast RAM, μία Picasso II και μία Ariadne. Από την πλευρά του PC όλα περιλαμβάνονταν στην SBC:  κάρτα γραφικών, δικτύου κλπ ήταν όλα εκεί.

Το πρώτο πρόβλημα που αντιμετώπισα ήταν αυτό που ούτως ή άλλως ανέμενα να αντιμετωπίσω, δηλαδή η τροφοδοσία του όλου συστήματος: το εκατόν-κάτι Watt "μαμίσιο" τροφοδοτικό της Α2000 προφανώς και δεν ήταν ικανό ώστε να τροφοδοτήσει επαρκώς μία expanded Amiga μαζί με έναν Pentium 4. Για καλή μου τύχη εντόπισα (και αγόρασα) έναν μετατροπέα που έδινε τη δυνατότητα να συνδέσουμε και να χρησιμοποιήσουμε ένα κοινό τροφοδοτικό από PC στην Amiga 2000. Είναι δύσκολο να περιγράψω τη χαρά που ένιωσα όταν, με το νέο τροφοδοτικό και τα πάντα στη θέση τους, άναψα το μηχάνημα και διαπίστωσα ότι είχα video output και από την Amiga αλλά και από το PC... Τώρα πια, το μόνο που έμενε ήταν το software...

Από την πλευρά της Amiga έστησα Amiga OS 3.9, με ανάλυση οθόνης την "ιδιαίτερη" 1152 x 900 pixels, και, φυσικά, το μηχάνημα ήταν εξοπλισμένο με σκληρό δίσκο, οπτικό μέσο και δίκτυο για επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Από την πλευρά του PC εγκατέστησα έναν δίσκο 2,5" (για χωροταξικούς λόγους) dual boot με Windows XP και Windows 7. Μερικές μέρες αργότερα λοιπόν, είχα δύο απολύτως λειτουργικά μηχανήματα να στεγάζονται στο ίδιο σασί και να συνλειτουργούν υποδειγματικά, με το Pentium 4 based PC να τροφοδοτείται από το ISA slot της Amiga. Κι όμως, σαν κάτι να έλειπε: βλέπετε, με τα παλιά bridgeboards μπορούσε ο χρήστης να χρησιμοποιήσει Amiga και PC με τα ίδια μέσα εισόδου και εξόδου (πληκτρολόγιο, ποντίκι, οθόνη). Στην δική μου υλοποίηση, αν και απείρως ισχυρότερη, είχα 2 πληκτρολόγια, 2 ποντίκια και 2 monitors συνδεδεμένα στο case της Amiga 2000. Έπρεπε λοιπόν κάτι να κάνω, ώστε να δώσω στο μηχάνημα τη λειτουργικότητα μιας Amiga με bridgeboard, ενώ ταυτόχρονα να μπορώ να εκμεταλλευτώ την επεξεργαστική ισχύ του Pentium 4. Την λύση θα μου έδινε η Microsoft, με μία εφαρμογή που εδώ και πολλά χρόνια αποτελεί κομμάτι των Windows, το Remote Desktop...

Έχετε δει ποτέ Amiga με περισσότερα ports; Νομίζω πως όχι...

Κάρτες, δίσκοι...

...και τρελό καλωδιομάνι!

Το παλιό τροφοδοτικό...

...ο adaptor...

...και το νέο τροφοδοτικό.

Ναι, αυτή η κάρτα είναι ένας ολόκληρος υπολογιστής με Pentium 4!

Ένας Remote Desktop client επιτρέπει σε κάποιον να συνδεθεί με ένα PC που τρέχει Windows, αλλά, σε αντίθεση με άλλες λύσεις όπως είναι τα VNC, Teamviewer, AnyDesk κλπ, συνδεόμαστε στον server χρησιμοποιώντας την ανάλυση της οθόνης και το βάθος χρώματος του client PC - πράγμα ιδιαίτερα βολικό εάν ο server έχει μεγαλύτερη ανάλυση ή διαφορετικές αναλογίες από τον client. Ένα ακόμα πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του Remote Desktop είναι ότι είναι πολύ πιο γρήγορο από οποιαδήποτε άλλη λύση remote access/remote control. Τέλος, το μεγαλύτερο plus του Remote Desktop στην δική μου περίπτωση ήταν το ότι υπήρχε client για Amiga!

Πλέον, το μόνο που απέμενε ήταν η υλοποίηση. Δημιούργησα λοιπόν στις εγκαταστάσεις των Windows του SBC χρήστες για Remote Desktop, ενεργοποίησα την remote πρόσβαση και, τέλος, εγκατέστησα τον Remote Desktop client στην Amiga. Μετά από μερικές παραμετροποιήσεις, ο έλεγχος του SBC μέσα από την Amiga ήταν γεγονός! Ιδού:

Browser στην Amiga, browser και στο PC!

Windows XP μέσα στην Amiga; Φυσικά, γιατί όχι;

Ανακεφαλαίωση λοιπόν, για όσους τυχόν μπερδεύτηκαν κάπως: πήρα μία Amiga 2000, της προσέθεσα accelerator, fast RAM, κάρτα γραφικών, κάρτα δικτύου, σκληρό δίσκο και οπτικό μέσο. Εγκατέστησα το AmigaOS 3.9 και τους drivers για τις κάρτες και τις επεκτάσεις. Σε ένα από τα ISA slots της Amiga τοποθέτησα ένα Pentium 4 based single board computer, του έβαλα δίσκο και εγκατέστησα Windows XP και Windows 7. Ενεργοποίησα το Remote Desktop στο PC και εγκατέστησα τον ανάλογο client στην Amiga. Το αποτέλεσμα: μια Amiga 2000 η οποία, όποια στιγμή ήθελα, μπορούσε να μπει σε οποιοδήποτε site ήθελα, να εκτελέσει οποιαδήποτε εφαρμογή επιθυμούσα, γενικώς, να κάνει οτιδήποτε έκανε ένας σύγχρονος υπολογιστής μέσω του PC σε ISA κάρτα που ήταν εγκατεστημένο και τροφοδοτούταν από το motherboard της Amiga! Με λίγα λόγια, μια Amiga 2000 η οποία, όποτε δυσκολευόταν, "δανειζόταν" την ιπποδύναμη του PC - και όλα αυτά μέσα από ένα παράθυρο του Workbench (sorry, AmigaOS)!

Με την ολοκλήρωση του project o ενθουσιασμός μου ήταν έκδηλος, οπότε και ανέβασα το παρακάτω video στο youtube, προκειμένου να επιδείξω τις δυνατότητες του μηχανήματος μου:

Δυστυχώς, αν και το video είχε μεγάλη πέραση (τη στιγμή που γράφω το κείμενο έχει προβληθεί ήδη 97.697 φορές!), πολλοί δεν κατάλαβαν τι ακριβώς έκανα, εξ ου και τα πολλά dislikes αλλά και δεκάδες εμετικά σχόλια...

Σε περίπτωση που κάποιος ενδιαφέρεται να δει το μηχάνημα και να "παίξει" μαζί του, πρέπει να σας πληροφορήσω ότι δεν βρίσκεται πλέον στην κατοχή μου, αλλά θα μπορούσα να φέρω όποιον ενδιαφέρεται σε επαφή με τον τωρινό ιδιοκτήτη του. Κάποιοι με ρωτούν "μα γιατί την πούλησες αυτή την Amiga; Αφού ήταν μοναδική, δεν υπάρχει άλλη παρόμοια!". Η απάντηση είναι απλή: προσέγγισα το όλο θέμα με Καβαφική λογική! Ναι, δεν αστειεύομαι, η όλη μου χαρά, αυτό που με "γέμισε" ήταν το ίδιο το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Τα προβλήματα που συνάντησα, οι λύσεις που έδωσα, τα πραγματάκια που δεν είχα υπολογίσει και έπρεπε να διορθώσω στην πορεία, το fine tuning του μηχανήματος, όλα αυτά. Από τη στιγμή που έλυσα μέχρι και το τελευταίο θέμα, δεν υπήρχε πλέον κάτι που να με δένει άρρηκτα με το μηχάνημα: είχε ήδη εκπληρώσει τον σκοπό του...

Αν κάτσω και μπω στη διαδικασία να μελετήσω συνολικά και προσεκτικά τα όσα σας έχω γράψει όλο αυτό το διάστημα μέσα από τη σειρά αναρτήσεων "Once We Were Kings", καταλήγω ότι η Amiga 2000 της παρούσας ανάρτησης ήταν το πλέον μεγαλεπήβολο project μου και σίγουρα, το τελευταίο τέτοιας εμβέλειας και τέτοιου κόστους. Μετά απ' αυτό είχα αδειάσει τόσο πολύ ψυχολογικά που πούλησα ό,τι Amiga είχα και δεν είχα, με αποτέλεσμα να μείνω χωρίς έστω μια Amiga 500 για περίπου 2 χρόνια! Προσωπικά θεωρώ ότι η όλη ιστορία άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω, γιατί επί αρκετά χρόνια και ξοδεύοντας πολλά χρήματα και αμέτρητες ώρες, προσπάθησα να εκμεταλλευτώ στο έπακρο την πλατφόρμα της classic Amiga, πηγαίνοντάς την σε σημεία πολύ πέρα του πλαισίου που οριοθετούσε ο σχεδιασμός της. Και αυτό για μένα δείχνει και τον σεβασμό στην πλατφόρμα, αυτό το "ξεζούμισμα". Αν αναλώνεται κανείς απλά στο να παίζει Sensible με την Amiga του δεν πάει να πει ότι δεν την αγαπάει ή κάτι τέτοιο, αλλά ότι η θέση που έχει στην καρδιά του είναι αυτή που θα μπορούσε να έχει μια οποιαδήποτε παιχνιδομηχανή. Και αυτό είναι πέρα για πέρα άδικο, αφού η Amiga ήταν τελικά πολλά περισσότερα από μια παιχνιδομηχανή...

Νομίζω ότι πλέον φτάσαμε στο τέλος. Αυτή η σειρά αναρτήσεων εξιστόρησε (αρκετά αναλυτικά, θεωρώ) τις περιπέτειές μου με διάφορα μοντέλα της Amiga επί σειρά ετών. Και νομίζω ότι αποδεικνύει και με το παραπάνω στους haters ότι κάθε άλλο παρά αντιπαθώ την πλατφόρμα αυτή. Απλά δεν ασπάζομαι επ' ουδενί τον τυφλό οπαδικό φανατισμό - nothing more, nothing less...