Amiga αναβαθμίσεις; Γιατί;

Μετά από 20 και βάλε χρόνια που σεβαστό μέρος του ελεύθερου χρόνου μου και ακόμη πιο σεβαστό μέρος του υστερήματός μου αφιερώνονταν στην Amiga, είπα στον εαυτό μου να βάλω επιτέλους ένα μέτρο, ένα όριο, ειδικά αφού πλέον είχα πουλήσει σχεδόν τα πάντα. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να επιλέξω μία και μόνο Amiga για να κρατήσω, η οποία θα έκανε όσο το δυνατόν περισσότερα, για να μη χρειαστεί στο μέλλον να αγοράσω κι άλλη, και ακόμα μία, και... ξέρετε πού πάει αυτό.

Λογικά, η επιλογή στην οποία κατέληξα ήταν η Amiga 1200, καθώς επρόκειτο για ένα αρκετά κοινό μοντέλο, με δεκάδες διαθέσιμες επεκτάσεις, που λόγω του AGA chipset δεν θα με περιόριζε μονάχα στα OCS/ECS παιχνίδια και demos. Φυσικά, για να τρέχουν τα παιχνίδια και τα demos με κάποια σχετική άνεση και ευκολία (λέγε με WHDLoad) χρειάζονται και κάποια άλλα πραγματάκια, και έτσι εξόπλισα την 1200άρα μου με μία κάρτα CF αντί σκληρού δίσκου, ένα interface για δικτύωση και μία επέκταση μνήμης από αυτές τις κλασικές που έμπαιναν στο trapdoor και έδιναν 8ΜΒ Fast RAM, υπό την προϋπόθεση ότι δεν ήθελε κάποιος να χρησιμοποιήσει το PCMCIA slot (που δεν ήθελα).

Με αυτές λοιπόν τις σχετικά λιγοστές προσθήκες είχα ένα σύστημα το οποίο μπορούσε να τρέξει ουσιαστικά τα πάντα, είχε πρόσβαση στο Internet και μέχρι και Workbench στην... χαώδη ανάλυση των 1380x540 pixels, έτσι, γιατί ήθελα... άπλα και χώρο (βασικά είχα σιχαθεί να τρώω στη μάπα τα 640x200 pixels τόσα χρόνια και να κάνω συνέχεια resize τα παράθυρα μπας και χωρέσουν). Η όλη φάση ήταν ιδανική, ένα μηχάνημα που "τα κάνει όλα και συμφέρει" με το μικρότερο δυνατό κόστος (σε επίπεδο πραγματικού hardware εννοείται, γιατί αλλιώς θα μπορούσα πάντα να επιλέξω την λύση του εξομοιωτή την οποία προσωπικά δεν θεωρώ ουδόλως κακή).

Το μόνο που με "ενοχλούσε" ας πούμε στο συγκεκριμένο setup ήταν η απάντηση στην ερώτηση "OK, but can it run Doom?", η οποία, προφανώς, ήταν αρνητική. Ναι, ξέρω τι θα πείτε, ας το έτρεχα σε PC, στο Raspberry Pi, σε Mac, οπουδήποτε τέλος πάντων, ήταν ανάγκη να το τρέξω σε Amiga; Φυσικά και δεν ήταν, αλλά ξέρετε πώς πάει με τα χόμπι - και με τη ζωή, γενικότερα, άλλωστε: πάντοτε μας απασχολεί και εστιάζουμε σε αυτό που δεν έχουμε και όχι στα τόσα και τόσα που μπορεί να έχουμε. Τέλος πάντων, με αυτά ως δεδομένα δεν έκανα και τίποτα το ριζικό, απλά είχα στην άκρη του μυαλού μου κάποια στιγμή αν βρεθεί η ευκαιρία, κερδίσω το Τζόκερ (δύσκολο, μιας και δεν παίζω), τελειώσουν τα μνημόνια (πιο δύσκολο από το να κερδίσω το Τζόκερ) ή κάτι τέτοιο, να αγοράσω έναν accelerator. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

Πρέπει να πέρασαν 3-4 χρόνια έτσι, μέχρι που πριν μερικούς μήνες διαπίστωσα ότι ένας καλός φίλος είχε την πρόθεση να αποχωριστεί έναντι πολύ λογικού ποσού έναν επιταχυντή της Individual Computers με Motorola 68030 στα 33MHz και 128ΜΒ μνήμης. Καλή φάση, σκέφτηκα, έδωσα την παλιά επέκταση μνήμης, πήρα τον accelerator, όλα καλά. Η 1200άρα πλέον ήταν σαφώς πιο σβέλτη σε... οτιδήποτε, και η διαθέσιμη μνήμη που είχα ήταν πια ατελείωτη. Άσχετα που και πριν, με τα 8ΜΒ, δεν αντιμετώπισα ποτέ στην πραγματικότητα πρόβλημα με την ποσότητα της μνήμης - στην Fast RAM αναφέρομαι, εννοείται. Αφού λοιπόν πλέον εγκατέστησα τον ACA 1232 (περί αυτού επρόκειτο), μετέφερα το Doom, έκανα τις απαραίτητες ρυθμίσεις ώστε να παίζει και μουσική, το έτρεξα, και... τζίφος! Εντάξει, το παιχνίδι προφανώς και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί unplayable - αν και η μουσική το επιβαρύνει ακόμα περισσότερο - και με την ενεργοποίηση του low detail και ίσως 2-3 "σμικρύνσεις" της οθόνης μια χαρά παίζεται. Για Amiga, πάντα. Μόνο που σε low detail αρχίζει να πλησιάζει επικίνδυνα το... αριστούργημα αφηρημένων γραφικών Alien Breed 3D στο οποίο μπορεί ο καθένας να αφήσει τη φαντασία του να οργιάσει, καθώς, αν βασιστεί σε ό,τι απεικονίζεται επί της οθόνης, τότε θα χάσει κάθε εκτίμηση στο genre των first person shooters. Ίσως και στην όραση γενικότερα.

Anyway, που λέμε και στο Παγκράτι, το θέμα είναι ότι και με τον accelerator λοιπόν ουσιαστικά να ευχαριστηθώ πραγματικά το Doom θα ήταν αδύνατο, οπότε πήρα την απόφαση να το ξανατερματίσω για πολλοστή φορά στο Raspberry Pi, μιας και το εγκατέστησα και εκεί με τον τρόπο που σας περιέγραψα πριν από μερικές εβδομάδες.

Πίσω στην 1200άρα μου λοιπόν, όπου και πλέον άρχισα να αναρωτιέμαι το... προφανές: τι τον ήθελα τον accelerator; Δεν είναι ότι ξόδεψα τα πολλά χρήματα ή κάτι τέτοιο, αλλά να, αν η "δουλειά" γινόταν και με την απλή επέκταση μνήμης ποιος ο λόγος να επενδύσω σε κάτι πιο δυνατό αφού δεν θα μου χρησίμευε πουθενά; Βλέπετε, οι εποχές που κάναμε και 2-3 (ή και παραπάνω) πράγματα στην Amiga από το να παίζουμε παιχνίδια και να απολαμβάνουμε demos, μάλλον έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Γνωρίζουμε πλέον πως ο IBrowse δεν θα φτάσει ποτέ τον Chrome όσοι κι αν πληρώσουμε για registration και πως η χρήση word processors και λοιπών "επαγγελματικών" πακέτων στην πλατφόρμα είναι μάλλον ματαιοπονία. Νομίζω πως, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε τα χρόνια πριν το 2010, έχουμε (σχεδόν) άπαντες κατανοήσει ότι το να επεκτείνουμε τις Amigas μας μέχρι εκεί που δεν πάει είναι πια μία ενέργεια άνευ ουσιαστικού λόγου και σοβαρής ουσίας η οποία δεν μπορεί καν να αποσκοπήσει στο να βάλουμε το setup μας ως υπογραφή στο αγαπημένο μας Αμιγκάδικο forum διότι α) κανείς δεν χρησιμοποιεί πια τα fora και β) κανένας δεν θα εντυπωσιαστεί.

Θεωρώ πλέον με δεδομένο το τι υπάρχει αυτή τη στιγμή στην αγορά και τις τιμές που "παίζουν", ότι μετά το πρώτο -ας το πούμε- σκαλοπάτι (A1200 + RAM expansion) μετά η επιλογή είναι μία και είναι μονόδρομος: Vampire. Εκεί όντως οι διαφορές είναι χαώδεις και εκεί πλέον μπορείς να τρέξεις software που απλά δεν θα μπορούσες να ονειρευτείς ότι θα έβλεπες να τρέχει σε Amiga (και δεν σκοπεύω να ανοίξω το θέμα εάν η Vampire είναι Amiga ή όχι, αυτή είναι μια άλλη, πολύ μεγάλη κουβέντα).

Κλείνοντας, θα ήθελα πράγματι να μου προτείνει κάποιος κάποια χρήση του '030, πέρα από το T-Zero και κάποια demos. Αν υπάρχει δηλαδή κάποια χρήση εν έτει 2022. Προσωπικά είδα σαφή διαφορά στο Personal Paint που (λόγω παραξενιάς) ενίοτε χρησιμοποιώ, αλλά αυτή η διαφορά από μόνη της σαφώς και δεν δικαιολογεί την αγορά ενός επιταχυντή. Έτσι το βλέπω εγώ, τουλάχιστον. Είπαμε, όλες οι απόψεις σεβαστές είναι (ναι, και οι διαφορετικές ακόμα!).