Αρκετοί γνωστοί μου έχουν την εντύπωση ότι δεν συμπαθώ ιδιαίτερα την Amiga, γεγονός που δεν ισχύει σε καμία απολύτως περίπτωση. Οι φίλοι μου το γνωρίζουν. Άλλωστε, ποιος κάθεται να φτιάξει ολόκληρο blog για ένα μηχάνημα που δεν γουστάρει και να γράψει δεκάδες χιλιάδες λέξεις για δαύτο; Κανένας, προφανώς. Απλά, επειδή η όλη αντιμετώπισή μου απέναντι στη συγκεκριμένη πλατφόρμα δεν είναι μία συνεχής προσπάθεια αγιοποίησής της όπως συνηθίζεται από την πλειονότητα, κάποιοι πιστεύουν ότι είμαι εχθρός. Ότι ανήκω "στους άλλους", στους απέναντι. Κακώς. Ας μάθουν ότι μπορεί ενώ συμπαθείς κάτι ή κάποιον να στέκεσαι απέναντί του και να το/τον κρίνεις ακριβοδίκαια. Τόσο απλά. Άλλωστε πέρασαν πια τόσες δεκαετίες, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω κωλοτούμπα τώρα και να βγω να πω ότι αυτό το joke of an OS, το Workbench 1.x ήταν αξιόλογο. Ή, ότι η απόφαση να μην έχουν όλα τα εικονίδια το ίδιο μέγεθος ήταν σοφή: μια μαλακία και μισή ήταν, τι να κάνουμε τώρα; Γιατί, το ότι τα αρχεία που δεν είχαν δικό τους icon file δεν τα έβλεπες καθόλου σε εκείνες τις εκδόσεις του λειτουργικού πού το πάτε; Και πολλά ακόμα στραβά είχε η Amiga, κυρίως στα πρώτα χρόνια - δεν είναι τυχαίο το ότι προσπάθησαν να τα διορθώσουν όλα αυτά από το AmigaOS 2.x και μετά...
Anyway, τώρα λοιπόν που το ξεκαθαρίσαμε, που (προσπάθησα, τουλάχιστον) να κάνω το θέμα πενηνταράκια και να γίνει σαφές ότι γουστάρω την Amiga αλλά δεν κατέχομαι από τυφλό οπαδισμό - όπως και για καμία άλλη retro πλατφόρμα, άλλωστε -, ας έρθουμε στο προκείμενο. Το οποίο δεν είναι άλλο από ένα ολοκαίνουριο demo, το Inside the Machine από το group Desire. Το οποίο φυσικά - το demo, όχι το group - τρέχει σε Amiga. Τι ρωτήσατε; Σε ποια Amiga τρέχει; Χα, εδώ είναι το καλό. Αν κάποιος πάει στο 2:26 του demo στο video που ακολουθεί θεωρώ ότι θα κάνει τις ίδιες σκέψεις που έκανα και εγώ, ήτοι "α, καλά, 68060 με Fast RAM και σκληρό δίσκο". Ακόμα και αν δεν κάνει την παραπάνω σκέψη στο σημείο αυτό, θα την κάνει πέρα από κάθε αμφιβολία στο 2:38. Έχουμε δει εκατοντάδες - ή και περισσότερα - Amiga demos και ξέρουμε. Ξέρουμε όμως; Στ' αλήθεια;
Κι αν όντως ξέρουμε τότε πώς μπορούμε να εξηγήσουμε ότι το jaw dropping αποτέλεσμα του Inside the Machine επιτυγχάνεται από μία μόνο δισκέτα (!) σε μία ταπεινή OCS/ECS Amiga 500 με 1ΜΒ συνολικής μνήμης; Ε; Εδώ σας θέλω!
Νομίζω πως ό,τι κι αν σας γράψω από το σημείο αυτό και μετά απλά δεν έχει νόημα. Αυτό που έχει όντως νόημα είναι η παρακολούθηση του Inside the Machine με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο: σε βίντεο, σε πραγματική Amiga ή σε εξομοιωτή. Θυμάστε το περίφημο σλόγκαν "only Amiga makes it possible"; Ε, ναι, αυτή είναι μία από αυτές τις φορές. Είναι μία από τις στιγμές που βλέπεις - ή ακούς - κάτι και λες μέσα σου "ανυπόφοροι οι Αμιγκάδες, αλλά αυτή τη φορά ισχύει: μόνο στην Amiga είναι δυνατό κάτι τέτοιο". Γιατί, εντάξει, για να επιστρέψουμε και σε αυτά που έγραψα στην αρχή, το γεγονός ότι το GUI σου είναι ίσως το απόλυτο "ό,τι να 'ναι" αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να είσαι ταυτόχρονα η κορυφαία πλατφόρμα για gaming και demos. Τουλάχιστον στα 16bits, γιατί στις... χαμηλότερες κατηγορίες υπήρχε και ο 64άρης, ο οποίος - τολμώ να πω - ότι είναι το απόλυτο μηχάνημα για demos. Πιο πάνω κι απ' την Amiga, όσο και αν αυτό ακούγεται... βλάσφημο.
Αφήνοντας στην άκρη τον Commodore 64 και επιστρέφοντας στο Inside the Machine, θα πρέπει να τονίσω ότι στο - κατά τα άλλα - κορυφαίο αυτό demo, δεν είναι όλα ρόδινα: η μουσική του, ως σύνθεση, είναι τραγική. Να, βλέπετε τη διαφορά αμέσως-αμέσως; Κάποιος άλλος θα έγραφε ότι και η μουσική του "τα σπάει". Αλλά εγώ δεν είμαι εδώ για να κάνω αγιογραφίες: προτιμάω να γράφω απλά τη γνώμη μου. Αρέσει δεν αρέσει.
Αυτό που σίγουρα θα αρέσει είναι το Inside the Machine πάντως. Καθίστε αναπαυτικά, κλείστε τον ήχο (ΟΚ, ίσως και να υπερβάλλω λίγο) και απολαύστε το. Τεσσερισήμισι λεπτά Αμιγκικής ονείρωξης είναι αρκετά; Τι λέτε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου